Vandaag reden de renners in de Ronde van Frankrijk van Pau naar Bagnaires de Luchon. Het was een rit door de wonderlijke Pyreneeën, over de Tourmalet en de Aubisque Cols.
Aan die Aubisque is het volgend verhaal te danken.
Wim Van Est (1923 – 2003) begon zijn wielercarrière als amateur in 1946 op 23-jarige leeftijd. Zijn eerste grote overwinning was de lange (meer dan 550 km) klassieker Bordeaux-Parijs in 1950.
Het daaropvolgende jaar pakte hij op 16 juli 1951 met een etappezege de gele trui in de Ronde van Frankrijk, en dat nog wel in de bergen van de Pyreneeën.
Dat plezier duurde voor Van Est echter niet lang. De dag na zijn overwinning viel hij namelijk tijdens de afdaling van de Col d’Aubisque in een ravijn.
Hoewel hij zeventig meter naar beneden viel, bleef hij vrijwel ongedeerd, maar zijn Tour was wel voorbij. Hij heeft in de rest van zijn carrière nog twee keer een etappe in de Tour de France gewonnen.
Van Ests faam groeide nog meer toen Pontiac, dat de horloges voor het Nederlandse team had gesponsord, een advertentiecampagne op touw zette met de tekst : “Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep …” Vlak voor zijn dood werd er, in zijn bijzijn, een plakkaat onthuld op de Aubisque, die verwijst naar zijn val. De compleet verwrongen fiets is nog steeds te zien in het Velorama.
Van Est was niet alleen de eerste Nederlander in de gele trui, maar in de Ronde van Italië ook de eerste Nederlander die in de Giro een etappe won en de roze trui droeg.
Berichten uit het verleden 