Renaat Grassin (‘ Ketje)

Renaat Grassin (Sint-Gillis (Brussel), 9 februari 1900 – Ekeren, 12 oktober 1964) was een Brussels cabaretier en acteur die vooral bekendheid verwierf als et Ketje.

Renaat voltooide de Grieks-Latijnse humaniora om vervolgens een tijdje Germaanse filologie te studeren aan de Leuvense universiteit. Hij werkte onder meer bij de Formière, Crédit Anversois, een notaris, en later bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs waar hij vertalingen maakte voor het Staatsblad.

In 1927 begin zijn toneelcarrière bij het Vlaams Volkstoneel. De doorbraak kwam toen Grassin een Brusselse bewerking maakte van “Boefke”, een Nederlands toneelstuk van Jaap van der Pol waarin Renaat Grassin zelf de hoofdrol speelde. Dit was de start van de figuur “et Brussels Ketje”.

Hij was acteur en regisseur bij de toneelgroep van Staf Bruggen en schrijver van onder andere een bundel “Eenakters” (1931) en “Kabaretschlager” (1944).

Na de bevrijding raakte Grassin betrokken in een proces rond radio Brussel op 17 mei 1947 werd hij veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Nadien bleef hij een tijd schrijven onder een pseudoniem.

Na zijn vrijlating regisseerde hij onder een pseudoniem en schreef teksten voor liederen van Bobbejaan Schoepen.

In 1950 opende Grassin aan de Arduinkaai, naast de Vlaamse Schouwburg, zijn “Kavietje” dat echter snel werd opgedoekt.

In 1952 trok de Brusselaar richting Antwerpen waar hij de attractie moest worden van de beruchte Vlaamse Club.
Het werd echter een flop.

Een jaar later nam Grassin deel aan het radiocabaretprogramma “Kop en Staart”.
Kort na de laatste uitzending in juni 1964 overleed hij in de Sint-Lucaskliniek te Ekeren.
Daar kreeg hij in 1982 een plaats op het ereperk.

Bekende teksten van Grassin zijn zeker: ” ‘k Zaa wille da’k e Muske was” en “Van e giel klaa moezeke en van e fleske konjak”.

Bij uitgeverij Danthe verscheen in 1982, van de hand van Rie Vanderheyden, het boek: “Renaat Grassin ’t Ketje”, zijn leven, zijn poeëzeekes”.

Van een giel klaan moeizeke – ’t Ketje (Renaat Grassin)

E giel klaan en e zjantee moeizeke da was ne ki on’t spele in e gardemanzjei
En het preufdege van de makaroni, en van de restant van ne roti
En dén wei van nen ette keis en van e pak sjikolet en van ‘n transjke patei.
Et à la fin van ‘n aabakke kest.Mo toon kreig da moeizeken vriedegen dest,
Want et zag do e fleske stoen mé vaaf stêre mè spinnewebe rond en vol stof.
En da moeizeke vond da fleske tof.
Mo seul’ment, ‘t aa gienen tierboesjon vè da fleske te deeboesjoneire…
En toon paktege da moeizeke zaanen eelan en et begost da fleske te sjarzjeire
en et sproenk en et sproenk… en et sproenk da flesken omvêr et par terre
et fleske was stukked en watat er in was, was faaine konjak, ieste kaleeter,
ne gielen alve leeter.
En et moeizeke lanseidegen em in daane plas en et lektege, et lektege…ge kunt ni geluuve oo good dat da was,
en et lektege nog et encore et toujours totdat et op’t leste gin fles ni mi zag en giene plafon en giene vloor
en et veel van alteroêsen op za gat want da moeizeke was in iene ki scheilkrimineilzat.
Mo, dans un dernier effort stont et recht op zan achterste puute
en et kloptege mè zan twie vosjten op zan bëst lek as ne gruute
en et reep lek as Tarzan oeit de sinema, geried tot de straaid:
“Woe es daane smeirege koêter da’k em zaane nek afbaait!”
Hei hei pas oep zunne.
Naa mooie ni paaze zenne da ‘k em da powezeek zit te deklameire alien vui aale t’amuzeire.
Neineie neineie
ik em aaile wille demonsteire  dat sa er soemegste zaain dee uile mé konvikse e stuk in uilen uur drinke
dat da ni es seul’ment en allien vui te kunne drinke,
mo wel vui ne ki goo zat en gielegans doefes te kunne zaain.
Want den vergeite z’uile mizeire en vergeite z’uile paain;
en noé zaane vaaifde of tiende guis (da angt af van a konstiteuse)
voelt de klainste pasjakroet em lek as ne ruis;
nen erme vagabont die voelt tem gelek as ne miljoneir
en em paast  dat em in e zilvere bedde mè zaa loekes slopt in plosj van op zaane paljaspartêr;
ne poefer verget zaane poef en zaan schuld;
nen boeilt zan mimoktaaid en zaanen boeilt;
ne lafoêt wëdt nen eero, ne loerik ne rappe,
en ne pei mè ’n stem vui out mei te kappe dië paast dat em zingt lek as ne nachtegoêl,…
ne zatte schacht es kapitaain en ne zatte kapitaain es zjeneroêl…
En ik, et Ketsje zëlf, fabrikeir den powezeekes en détail et en gros
en ik veul ma nog straffer as Vondel en as Victor Hugo.
Aswannier ge donc van a leive ne zatlap zeejt,
respekteit em en bezeet em mé takt:
ge kunt nuut weite vui wee dat em zan aaige pakt.
En surtoe, mense dee no maa lëstert, bekloêgt em neet …
et es mascheen den ienegste moment  in daane soekeleir za leive dat em ni af ën zeet.